miércoles, 25 de febrero de 2015

CARTAS DENDE O FRENTE

Meterse na pel dos homes e mulleres que viviron  A Gran Guerra. Isto foi a que fixemos de Historia de 1º de BAC en clase para escribir estas cartas entre soldados e as súas mulleres, noivas nais irmás. Aquí teses algunhas. Podes ver cartas orixinais aquí

Leedes (Inglaterra), 7 de Diciembre de 1916

¿Qué tal está? Espero que no le hayan herido. Me preocupa  que no esté bien alimentado, aunque la situación aquí tampoco es muy buena.
Yo estoy algo nerviosa y preocupada. No sé como tomará la noticia que le voy a dar. Espero que no le parezca mal pero las facturas se acumulan y la casa necesita arreglos, porque apenas se mantiene en pie. Mamá y la abuela ya no saben de dónde sacar el dinero. Mañana empiezo a trabajar en la Fábrica Nacional de Barnbow, que está cerca de nuestro pueblo, haciendo municiones para los soldados que estáis en el frente. Sé que soy demasiado joven, pero voy a sustituir a una de las muchas mujeres que murieron en la explosión que hubo en esa fábrica.
No le voy a ocultar que siento miedo, pero la necesidad me obliga a trabajar.
La abuela pregunta por el tío Tom. Hace mucho tiempo que no nos escribe. La falta de noticias por aquí es peor que saber la verdad. Cuéntanosla.
A veces podemos leer en el periódico y sabemos de vuestras victorias. Eso nos da mucha fe y esperanza. Pensamos que hay cada vez más posibilidades de que lleguéis pronto a casa, a pesar de esas noticias tan duras que causan los gases tóxicos.
Espero recibir su carta lo más pronto posible. Cuídese mucho papá. Un abrazo. Te quiero.

P.D. Otra Navidad más sin usted pero su recuerdo estará con nosotras. Piensa que tu familia está con usted en las trincheras. No lo olvide.
Iciar 1º BAC
         Querida hija:
Estoy bastante bien dentro de lo que se puede estar en una guerra. La comida no es como la de casa, pero no me quejo.
Si no te quedaba otro remedio, claro que tenías que ponerte a trabajar, sabes que preferiría que estudiases, pero lo primero es lo primero. Has tomado la decisión más correcta al respecto.
Yo también tengo miedo a lo que pueda sucederte.
Quiero que sepáis que el tío Tom está bien, pasamos bastante tiempo juntos, no le he oído hablar de que llegaran cartas vuestras.
Espero llegar lo más pronto posible a casa, a pesar de las miles de bajas, la guerra no va mal de nuestro bando.
Te deseo suerte en tu nuevo trabajo, espero que mejore vuestra situación. Desde aquí os mandamos recuerdos el tío Tom y yo. Otro abrazo. Os quiero. Cada vez que dispare me acordaré de todas vosotras.

JAVIER PRIETO 1º BAC

5 de agosto de 1916
Querido irmán:
Nin te imaxinas a alegría que levamos ao recibir a túa carta e saber que estás, dentro do posible, ben. Dende que a tiven na miña man coido que a lin decenas de veces e cada vez que o fixen o mesmo calafrío recorreu o meu corpo ao dicirme que morreron tantos dos teus compañeiros… como puidemos chegar ata aquí?
Aquí, a dicir verdade, aínda que os bombardeos están lonxe de nós as condicións non son as mellores. Cando recibas esta carta fíxate no remite e verás que a dirección non é a mesma… a vida na nosa casiña no campo xa era insostible, as colleitas deste ano foron practicamente nulas e non tíñamos o suficiente para comer polo que decidimos coller as poucas cousas que temos e mudarnos a cidade.
Na cidade a vida é completamente diferente... mamá e eu xa atopamos traballo nunha fábrica metalúrxica que agora se dedica unicamente a fabricar armas, o traballo é moi duro pero non nos queda outra. Cada vez que sosteño nas miñas mans unha desas armas mortíferas non podo evitar pensar en ti e no que un simple xesto che podería facer.
Debo contarche tamén o preocupada que estou por mamá, xa sabes que dende a morte de papá está moi triste, pero dende que te fuches, parece un morto vivinte, non come, non fala, non ten forzas para nada… xa non sei que facer, xa esquecín a última vez que sorriu, a dicir verdade, tampouco recordo a última vez que o fixen eu.
Con todo isto só quero que saibas que nós seguimos aquí loitando, e se mamá non ten forzas eu  loitarei polas dúas para saír a diante, para que cando volvas, porque sei que o vas facer,  nos encontres aquí.
Só che pido que te andes con ollo, que non arrisques a túa vida se non é necesario, soa irónico estando nunha guerra, pero cada vez estou máis convencida de que non hai motivo suficiente para levar a morrer aos homes do teu país.
Ten moito coidado e agardamos con ansia que nos volvas escribir, pero faino só se estás seguro de que non che vai pasar nada, xa estás arriscando a túa vida nas trincheiras como para que morras por escribir unha carta a túa familia. Non esquezas que estamos aquí e que te queremos moito.

Bicos e apertas de túa irmá.
Tania 1º bac