Como outros anos xa chegaron as nosas cartas: soldados, franceses, ingleses,
rusos ou alemán contan as súas angustias
e preocupacións dende as trincheiras; esposas,
nais, irmáns deixan ver os seu medos, as esperanzas e tamén as novidades da
retagarda. Para ler máis pincha abaixo
Essen (Alemaña) 29 de decembro de
1916
Querido
fillo:
Teño unha mestura de sensacións ao ler a túa carta que non
son quen de explicar: alegría ao ter noticias túas, tristeza ao ver que perdín
ao meu irmán Adelfried e un medo terrible a que che pase o mesmo a ti. Só o
feito de imaxinar o corpo sen vida do meu irmanciño empapado, rodeado de ratas
e piollos,dáme arrepío.
Disme que esperas que eu teña mellores noticias que darche
pero aquí tampouco estamos moi ben. Esta casa pese o seu reducido tamaño,
fáiseme demasiado grande e fría ao estar sós teu avó e eu. Él cada día está
peor. As colleitas de patacas estanse a perder e tentamos combatir a fame
comendo nabos, mais estes non nos alimentan do mesmo xeito.Tampouco temos
carbón para poder quentarnos neste frío inverno. Todo isto estalle causando a
teu avó a perda das poucas forzas que tiña. Eu comecei a traballar na fábrica
de armamentos Krupp. Alí fixen moi boas migas cunha muller máis ou menos da
miña idade. Chámase Dagna e xa leva bastante tempo na fábrica polo que me axuda
moito. Estou moi preocupada por ela porque ultimamente ten unhas manchas de cor
amarela na pel e non respira con normalidade.
Por aquí a radio e o periódico dan conta das vosa situación
na fronte. De feito nestes últimos meses informaban da batalla do Somme, da que
ti tamén me falas na túa carta.Neste sobre mándoche a única foto que teño, para
que lembres que sempre estou ao teu carón. Todas as noites rezo e rezarei para que
volvas á casa san. Non quero que se derrame máis sangue do meu sangue nesas
malditas trincheiras.
Escríbeme de novo en canto poidas. Un bico enorme e apertas da túa
nai.
No hay comentarios:
Publicar un comentario